گل گندم

زندگی به همین روال می گذشت و پدرم را فقط آخر هفته ها می دیدیم. و داییم رو بیشتر از اون. خونه مادربزرگم نزدیک به ما بود و زیاد می رفتیم اونجا. من از طرف مادری نوه اول هم بودم و خلاصه کلی لی لی به لالام می گذاشتند.مخصوصا داییم. یه روز حدودا 5 یا 6 ساله بودم، ولی خیلی خوب یادم هست. رفتیم خونه مادر بزرگم و واسه خودم بازی می کردم. غروب شده بود و داییم نیومده بود. از خاله ام پرسیدم چرا نیومده که گفت داییت رفته آلمان! من نفهمیدم منظورش چیه. فقط پرسیدم کی برمی گرده که گفتند معلوم نیست.
داییم با چند تا از دوستاش قاچاقی رفته بودند و تو یه کشور ثالث خودشون رو معرفی کرده بودند. هیچکدوم به خانواده نگفته بودن که کجا می رن اما وقتی برای ادامه سفر نیاز به پول پیدا می کنن، خانواده هیچکدوم واسشون پول نمی فرستن و فقط پدربزرگ من برای پسرش پول می فرسته و اون می تونه مسیرش رو ادامه بده.

10 سال بعد پدربزرگ می ره آلمان تا پسرش را ببینه، 1 ماه اونجا می مونه پیش پسرش. پسر و پدر خیلی همدیگه رو دوست دارند. پسر از لحظه لحظه اقامت پدر عکس می گیره. از لحظه فرود هواپیما تا لحظه ترک هواپیما. و حتی از خود هواپیما. پسر حتی تیغی رو که پدرش در آخرین روز با اون صورتش رو اصلاح می کنه رو نگه می داره. انگار پسر می دونه که این آخرین دیدارش با پدر خواهد بود.

2 سال پیش وقتی بعد از 21 سال از آخرین دیدارم با دایی، در شهر برمن دیدمش، تمام اون عکسها و اون تیغی که آثار ریش پدر روی اون بود رو به من نشون می داد در حالی که اونها تنها یادگاری هایی بودند که از پدر بزرگم مونده بود.

Posted by ‫گل گندم on Monday, November 13, 2006 at 10:17 AM | Permalink