ای کـیـــو
آدم های باهوش و اونهایی که در زمان تحصیل خود از دبستان تا دانشگاه، به واسطه ضریب هوشی بالا بهتر از بقیه بودند، اکثرا در زندگی شخصی شون شاد نیستند. معمولا از سطح متوسط جامعه خجل تر هستند و نکات ریز زندگی رو نمی بینند. این آدم ها معمولا زیاد دپرس و نا امید می شن! اگر چه معمولا از لحاظ وضعیت شغلی و مالی در موقعیت خوبی هستند ولی معمولا و به طور متوسط موقعیتی در خور سطح هوشی شان به دست نمی آرن. یه جا می خوندم که كسایي را كه در دهه ي 40 دانشجوي هاروارد بودن رو مورد بررسي قرار دادند و فهمیدند كه باهوش ترين اون دانشجوها نسبت به دانشجوهای متوسط نه تنها از لحاظ درآمد وضعيت پايين تري داشتند.بلکه از لحاظ رضايت داشتن از زندگي و ارتباط با دوستان، خانواده و روابط عاطفي و زناشويي هم شادترين افراد محسوب نمي شدند.
یادم می آد تو مجله سمپاد (سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان) هم چند سال پیش یه همچین چیزهایی نوشته بودند. بچه های سمپاد وطیف خاصی از آموزش پرورش رو مقایسه کرده بودن و نتیجه این بود که سمپادی ها کلا غمگین ترند. در روابط اجتماعی ضعیف ترند و معمولا در سنین پایینتر ازدواج می کنند!
بعضی اوقات فکر می کنم، ممکنه یه آدم دیوونه نسبت به یه پروفسور مشهور احساس بهتری نسبت به زندگی داشته باشه. خوب این یعنی چی؟ ایا هوش یه نعمت هست؟ یا یه زحمت و مسولیت؟
همیشه میدیدم که افراد معمولی نسبت به افراد باهوش، نگاهی تحسین آمیز و یا حسرت آمیز توام با احترام ، و یا حتی احساس غبطه و حسادت دارند (بسته به شخصیت خودشان). اما افراد باهوش معمولا حس عجیب دیگه ای دارند. این رو در خیلی از این افراد دیدم. این افراد معمولا از اون چه که هستند واز اون چه که دارند هیچ وقت راضی نیستند و همیشه مشکلات عاطفی دارند.
کدوم یک از اینها واقعا بهتره؟ دیوونه ای که همه نسبت بهش احساس ترحم دارند ولی از درون شاد و خوشحال هست (حالا نه لزوما دیوونه، یه آدم معمولی ولی با شخصیت اجتماعی پایین). یا پروفسور مشهوری که همه تحسینش می کنن ولی حس درونیش خیلی شاد نیست؟؟
salam, damet garm , khosham miad ke khub mano shenakhti,( bardasht ro kargardan be ohde binande gozashte, ya un divonehe ya adam ba IQ ya har joftesh!)
Posted by
Anonymous |
8:51 AM
Baba IQ, Shekaste bandi mifartmaeed haj hassan khan!
Posted by
گل گندم |
1:45 AM
من که ترجیح می دم آدم معمولی باشم اما شاد، اما
اما نه، معمولی بودن هم خوب نیست، همسطح با عوام شدن خوب نیست، حالا نمی شه یه جورایی هر دو تاش با هم باشه؟
Posted by
Anonymous |
2:39 AM
من ترجیح می دم آدمِ باهوشی باشم و شاد. من دیدم چنین آدم هایی رو. که البته تنها در حالتی می شه این جوری بود که پایبند به قوانین ِ دوروبرت نباشی زیاد و نگاه ِ مردم به این که چه جوری می خوری و چه جوری می پوشی و چه جوری زندگی می کنی مهم نباشه واست.
Posted by
Anonymous |
3:29 AM
ghazie ine ke dalile shad nabudan in adamha tanha masaleye negahe digaran nist, masaele digee ham hast, masalan inke in adame ye chizaee bishtar az baghie mifahmand. va in ranjeshun mide!!
Posted by
گل گندم |
3:37 AM